GINGRAS sive GINGRIS

GINGRAS, sive GINGRIS

etiam GINGROS, tibia, a Phoenicibus excogitata, Phrygiae similis, qua et Cares usos prodidêre, inprimis apta funeribus. Nam Phoenices Adonim Gingram vocabant, in cuius luctu illam ad cantum accomodabant: sicut affini voce apud affines Aegyptios ginglarus habita est pusilla tibiola, sono acuro, ad monodias. Iul. Caes. Scalig. Poet. l. 1. c. 20. Graece γίγγρας quoque et γιγγράινος αὐλός. Gingrina Solino quoque c. 5. Sive gingrinas, quae breviores licet, subilioribus tamen modis, insonant: aut milvinas etc. Ad quem locum notat Salmas. ab imitataione soni, quem anseres faciunt, nonnulos vocem arcessere. Certe Hesych. γίγγρι, ait, ἐπιφώνημάτι τῶ χηνῶν λεγόμενον: unde et γιγγράζειν et γιγγρίζειν, Latinis gingrire, quod anserunt proprium. Sic vicissim de tibicinibus χηνίξειν, Graeci, ut ex Athen. l. 14. p. 618. discimus, unde gingritor tibicen, apud Fest. p. 119.